Cold fusion, einnig þekkt undir nafninu Low Energy Nuclear Reaction eða eins og það kallast á íslensku, kaldur samruni. Kaldur samruni gengur út á samruna tveggja sameinda við sérstakar aðstæður og við herbergishita. Hugmyndin um kaldan samruna hefur verið í umræðu síðan 1920 þegar tveir Austurríkismenn tilkynntu að þeir hefðu náð að breyta tveimur vetnisfrumeindum í helíum. Fljótlega eftir tilkynninguna drógu þeir hana til baka vegna mistaka í tilrauninni. Eftir þetta liðu 7 ár þar til að næsta tilraun leit dagsins ljós. Í það skipti var það sænskur vísindamaður að nafni John Tandberg sem kvaðst hafa tekist þetta en kenning hans féll þar sem hann gat ekki útskýrt hvað orsakaði það að vetnisfrumeindirnar tvær yrðu að helíum. Vandamálið hjá honum var það að honum tókst að framkalla kaldan samruna en gat ekki haldið honum nægilega lengi til þess að skrá hvað gerðist. Tandberg hélt samt sem áður ótrauður áfram en því miður var ekkert sem kom út úr þeirri vinnu. Ein frægasta tilraun þessa efnis var gerð af Martin Fleischmann (við Háskólann í Southampton) og Stanley Pons (við Háskólann í Utah) árið 1988. En eins og þær sem fyrir komu féll þessi tilraun um sjálfa sig þegar það var ekki hægt að endurtaka hana með sömu niðurstöðu og með því féll kenningin. Kostnaðurinn á bak við kaldan samruna væri virkilega lítill. Andrea Rossi segir að rekstrarkostnaður á ári fyrir stöð sem myndi framleiða rafmagn með köldum samruna væri í kringum 10,000 evrur. En hvernig nær maður að láta kaldan samruna ganga upp?
Það eitt og sér er í raun tiltölulega einfalt en það sem vísindamenn eru að reka sig á er það hvernig það á að viðhalda hitanum sem myndast eftir að samrunanum er náð. Ferlið hefst með því að blanda saman þungavatni (D2O) og litíumsöltum. Þungavatn inniheldur eina súrefnisfrumeind og tvær deuterium sameindir. Deuterium er samsæta af tveimur vetnisfrumum með eina róteind auk nifteindar í kjarna ólíkt venjulegu vetni sem inniheldur einfaldlega eina róteind. Þessum efnum er blandað saman í tank þar sem efnahvörfin eiga sér stað. Tankurinn inniheldur fimm víra, fjórir þeirra eru jákvætt hlaðnir en sá fimmti er neikvætt hlaðinn. Deutrium-in klofna frá súrefnisfrumunum og fara að neikvæða hlaðna vírnum sem er einhverskonar vefur gerður úr palladium frumum. Deuterium-in er virkilega smá og festast því inn í vírnum. Þegar vírinn er nánast orðinn fullur af þessum sameindum byrja þær að losa sig við massa þar til að þær verða það litlar að þær sameinast annarri sameind og mynda helíum 4 sem hefur tvær róteindir, tvær nifteindir og tvær rafeindir. Við þetta ferli losnar gríðarlegt magn af orku. Myndun helíum 4 sameindar losar u.þ.b. 24 megawatt sem er 24 milljón kílówatt af rafmagni. Við þetta myndast mikill hiti og þess vegna þarf kælivatn í kringum tankinn. Aðalvandamálið sem við stöndum fyrir í dag er það að enn hefur ekki verið fundin upp leið til þess að viðhalda þessm hita en ef okkur tekst það þá erum við komin með orkugjafa sem aldrei þrýtur. Þess vegna væri kaldur samruni klárlega hagstæðasti kosturinn ef okkur tækist að finna leið til þess að beisla/temja þessa orku.